In 2007 kreeg ik steeds regelmatiger van mijn omgeving en met name van collega’s te horen, dat ze de indruk hadden dat ik minder ging verstaan. Zoals meestal met gehoorverlies, is je omgeving het eerste die dit merkt. Toen ik er op ging letten, merkte ik wel dat ik vaker moest vragen „wat zeg je?“ en besloot tot een afspraak bij de audicien voor een gehoortest. Ach, mijn hoortoestellen waren toch al 6 jaar oud en mogelijk moesten ze worden vervangen.
De gehoortest verliep alleen niet zo als ik had verwacht. Het bleek, dat mijn gehoor ten opzichte van de laatste test, hoeveel tijd hier precies tussen weet ik niet meer maar minimaal wel een jaar, met ongeveer 10 decibel achteruit was gegaan. Het was dus erger dan ik dacht. Toen ik mijn audiogram (gehoortestresultaat) aan ervaren collega’s liet zien, tenslotte werkte ik bij een reïntegratiebureau voor doven en slechthorenden, was de conclusie onmiskenbaar: ik was van matig slechthorend zwaar slechthorend geworden.
Natuurlijk volgde op deze resultaten een bezoek aan de KNO-arts. Hier kon men echter geen oorzaak vinden voor dit sterke gehoorverlies. Ook verder onderzoek in het academisch ziekenhuis bracht geen nieuwe inzichten. Wel werd ik doorverwezen naar een maatschappelijk werkster, gespecialiseerd in mensen met een gehoorbeperking, die mij in een paar gesprekken duidelijk maakte, dat ik mijn gehoorverlies niet meer kon negeren en nu toch echt slechthorend was. Die gesprekken waren wel goed, maar heel veel geholpen hebben ze niet. Ik zat in een dip, moest eerst verwerken dat mijn gehoor slechter was.
Al sinds een tijdje, voor het vaststellen dat mijn gehoor achteruit was gegaan, voelde ik mij steeds vermoeider. Ik werkte voltijds, altijd gedaan, maar het voelde alsof ik steeds meer moeite kreeg om van een volle werkweek te herstellen. In het weekend kreeg je meestal ook weinig rust, boodschappen doen, huishouden gingen door en dan waren er nog de sociale activiteiten, zoals verjaardagen, feestjes, enzovoorts. Herstel van dit alles bleef vaak uit.
Zelfs met nieuwe achter-het-oor toestellen, de in-het-oor toestellen voldeden met mijn nieuwe gehoorverlies helaas niet meer, bleef ik moe. In het weekend ging ik steeds meer tegen de nieuwe week opzien, niet omdat ik mijn werk niet graag deed, maar omdat ik gewoonweg te weinig kon herstellen. Het leek alsof ik figuurlijk adem te kort kwam.
Ook telefoneren kostte mij steeds meer moeite. Kortom, ik voelde dat dit zo niet verder kon gaan en dat ik hier zelf niet meer uit zou komen. Ik had ondersteuning nodig. Via mijn werk was ik bekend met Wendelina Timmerman, haptotherapeute, en had goede verhalen over haar gehoord. Ik trok mijn stoute schoenen aan en besloot een afspraak te maken. Aanvankelijk stond ik sceptisch tegenover haar methode, maar al gauw merkte ik dat ze de vinger heel precies op de zere plekken wist te leggen en dat dit mij tot nadenken en handelen aanspoorde.
Met name twee grote veranderingen in mijn leven zijn in deze fase genomen. Allereerst het besluit om niet meer voltijds te werken, maar slechts vier dagen, zodat ik een dag meer had om tot rust te komen en mijn herstel te verbeteren. De tweede grote verandering was, een activiteit te zoeken die mij zou ontspannen. Sport stond toen nog niet zo in mijn woordenboek, vrijwilligerswerk wilde ik wel doen, maar ik was de hele week al in mijn werk met mensen bezig en voor mijn vrije tijd wilde ik nu wat anders. De keus was snel gemaakt: honden en katten! Ik ben dol op dieren en tijd met hen doorbrengen zou mij zeker ontspannen. Een bezoek aan het dierenasiel om mij aan te melden als vrijwillige honden uitlaatster mondde uit in een teleurstelling: voor de eerste keer werd mij, vanwege mijn gehoor, iets afgeraden. Met mijn gehoorverlies werd ook mijn gevoeligheid voor harde geluiden sterker en het aantal decibellen in de hondenafdeling waren hoog!
Teleurgesteld, maar niet verslagen, besloot ik mij te richten op katten. Aanvankelijk stond men bij de kattenafdeling van het dierenasiel ook wantrouwend tegenover mijn gehoorverlies (ik kon het wel eens niet merken als er katten gingen blazen of zo), maar destijds zelf eigenaar van twee katten kon ik ze er al snel van overtuigen dat ik de lichaamstaal van katten toch echt wel kon lezen en dat mijn gehoor hierbij niet van belang was.
Sinds die tijd ging ik bij goed weer op de fiets (het was een uurtje fietsen naar het asiel) door Amsterdam of met de bus een keer in de twee weken katten socialiseren (aaien, spelen en aandacht geven).
Beide maatregelen en de gesprekken met mijn haptotherapeut hebben mij door de rouwverwerking van mijn gehoorverlies heen geholpen en de weg naar acceptatie van mijn slechthorendheid en daarmee naar mijn herstel geopend.
