Sinds een tijdje krijgt Oorsuizen (tinnitus) terecht veel aandacht in de media. Zo werd onlangs bekend dat UMCG Groningen een groot onderzoek naar oorsuizen gaat doen. De oorzaak is nog steeds niet bekend, laat staan een mogelijkheid tot genezing.
Ook verscheen onlangs het boek “Gevangen in geluid” van Joan van Baarle, moeder van een jonge vrouw met zo‘n ernstige vorm van oorsuizen dat ze niet meer verder kon leven. Ook lees ik af en toe verhalen van musici, die aan zo‘n ernstige vorm van tinnitus lijden, dat ze zelfmoord pleegden. Deze voorbeelden getuigen wel van de ernst van deze aandoening, die vaak ernstig onderschat wordt.
Mijn tinnitus is heel lang geleden zacht begonnen en ik merkte op een gegeven moment dat ik ook bij grote stilte in de natuur “lawaai” hoorde. Omdat ik niet beter wist en ook niet wist hoe dit kwam, besteedde ik hier verder geen aandacht aan. Het was nu eenmaal zo, punt.
Pas toen ik bij Bureau Arbeid/Werkpad ging werken en mij in lektuur verdiepte, begon ik mij te realiseren dat het fluiten in mijn hoofd toch niet normaal was en zelfs een naam had: Tinnitus. Ik begreep dat mijn tinnitus chronisch was en te maken had met mijn gehoorverlies.
Jaren later, toen mijn gehoor verder verslechterde, begon ook mijn fluitketel harder te fluiten. Gelukkig had ik mijn oorsuizen in het verleden genegeerd en is het voor mij nooit een probleem geworden. Ik behoor tot de kleine groep mensen, die niet onder hun tinnitus lijden.
Dat wil niet zeggen dat het er niet is, in tegendeel. Op de achtergrond fluit en bromt het altijd. Ook al merk ik het niet bewust, het beperkt mij natuurlijk ook in het spraakverstaan. Wel heb ik gemerkt, dat als ik mijn tinnitus een keer bewuste aandacht geef, wat ik niet vaak doe, dat ze flink luider wordt. Tot ik haar weer ga negeren, dan komt het weer op een dragelijk niveau. Maar toch, het is letterlijk nooit stil in mijn hoofd, nooit eens echt rustig.
Voor een hele grote groep mensen betekent hun tinnitus een lijdensweg van ongekende hoogte. Om in beeldspraak te blijven, voor mij is het een heuveltje van zeg, 400 meter, voor een ander kan het een berg van 4000 meter zijn. Deze mensen stuiten vaak op veel onbegrip, “leer er maar mee leven” wordt er door hun omgeving en ook door artsen gezegd. Dat is soms te moeilijk, als je hoofd met geluid explodeert. En voor sommigen is het leven hierdoor zelfs niet meer leefbaar.
Daarom ben ik blij met al deze aandacht voor een aandoening die zich meestal in het verborgene afspeelt en wil ik alle mensen met tinnitus een hart onder de riem steken: houd moed en geef niet op. Probeer het te negeren, laat niet toe dat het je leven gaat beheersen en focus je aandacht op andere dingen. Ik wens iedereen heel veel rust en ontspanning.
