De afgelopen weken had ik het behoorlijk druk. Eerst waren we bijna anderhalve week met vakantie. Dat betekent voor die tijd wassen, strijken en koffers pakken, zorgen dat je voldoende medicijnen bij je hebt. Dat allemaal zelfs twee keer, want we waren tussendoor nog even thuis, voor mijn afspraak met de KNO-arts in het CI Centrum in het Universiteitsziekenhuis.
Uit deze afspraak, bedoeld als second opnion of ik nu wel of niet voor een Cochleair Implantaat (CI) in aanmerking kan komen, bleek definitief dat een CI voor mij te vroeg is. Ik hoor nog te goed en de arts zei geen nee, maar adviseerde mij nog zo lang dit ging op „natuurlijke“ wijze, dat wil zeggen met hoortoestellen, te blijven horen. Ik kon zo mijn CI onderzoek afronden en kan mij nu gaan focussen op bijvoorbeeld nieuwe apparatuur, afleescursus en hoortraining en volgend jaar nieuwe hoortoestellen. Dit gaf mij veel rust voor ons volgende uitje: Een weekje in de bergen! Nee, niet op ski-vakantie maar we hebben door de sneeuw geploegd. Het was warm en de sneeuw was erg zacht en je zakte er vaak tot aan je enkels in. Dit mocht desondanks de pret niet drukken en we hebben ons heerlijk laten verwennen.
Wel een donkere schaduw wierp de gezondheid van mijn moeder over onze dagen. Het was niet zo kritiek dat ik mij meteen naar Nederland moest spoeden, maar ik ben kort na onze terugkomst wel op het vliegtuig gestapt en twee weken bij haar gebleven om voor haar te zorgen.
Die zorg is veelomvattend: van het bestellen van medicijnen en het aanvragen van recepten bij de huisarts, tot het boodschappen doen en gastvrouwschap overnemen als er bezoek komt. En mijn moeder had nogal wat bezoek, wat natuurlijk ook erg leuk is.
Ook moest er veel gebeld worden voor afspraken enzovoorts. Aangezien mijn moeder een telefoon heeft die nog niet over Bluetooth beschikt, kon ik van mijn geweldige Streamer geen gebruik maken en moest ik alles over de speaker doen en daarbij mijn hoortoestellen nog een tikje harder zetten.
Wel had ik mijn FM-apparatuur meegenomen en die heb ik gebruikt bij een afspraak van mijn moeder met de huisarts. Dit was geen enkel probleem en de huisarts vroeg ook niet of mijn apparatuur gesprekken opnam … Dit ging op zich allemaal wel goed, maar was behoorlijk inspannend. Niet alleen mijn moeder, maar ook ik was ‚s avonds redelijk uitgeteld en we gingen meestal vroeg slapen.
Na deze twee intensieve, maar ook heel mooie weken, had ik gehoopt op een rustige en probleemloze terugreis. Helaas dachten ze bij Schiphol daar anders over. Door een aardige buurman van mijn moeder naar het station gebracht omdat het slecht weer was. De treinreis verliep prima. Ik raakte zelfs in gesprek met een medereizigster, die familie in Zwitserland had wonen en daar regelmatig kwam. Voldoende gespreksstof voor een uur dus. Eenmaal op Schiphol aangekomen kon ik zo doorlopen om mijn koffer, een „tikje“ zwaarder dan op de heenreis, in te checken. Mijn intuïtie vertelde mij, dat ik beter meteen door naar de Security kon gaan en daar begon het wachten. Eerst 35-40 minuten, daarna 55-60 minuten … Tussendoor ontving ik een sms dat mijn vlucht een uur vertraging had. Nog een geluk, anders had ik het waarschijnlijk niet eens meer op tijd gered.
Dit betekent voor mij, als gehoorbeperkte, echter allemaal extra opletten op omroepberichten die niet zijn te verstaan, de aankondigingen op borden steeds in de gaten houden.
Inmiddels ben ik weer een paar dagen thuis en heb ik mij kunnen herstellen. Het is ook deze keer weer allemaal gelukt en ik heb meer kunnen doen dan verwacht. Goed om te onthouden voor de volgende keer!
